Stowarzyszenie Grupa Historyczna 15. Pułku Piechoty "Wilków"

Po raz XIV serdecznie zapraszamy wszystkich do udziału
w tegorocznym rajdzie „Śladami Orlika” w 100 lecie odzyskania przez Polskę Niepodległości. W tym roku odwiedzimy Gołąb, Niebrzegów i Bobrowniki.
Start 26 maja 2018 r. spod WKU w Puławach.
Kontakt na mail: 15ppwilkow@gmail.com
Szczegóły w załącznikach poniżej.

Wypełnione dokumenty należy przygotować w dniu zbiórki. Prosimy o zgłoszenie chęci uczestnictwa na e-mail.

Regulamin-XIV-Rajdu-Orlika

Plan-i-podstawowe-informacje-XIV-Rajdu-Orlika

Załącznik nr 1 do Regulaminu. Karta zgłoszeniowa do XIV Rajdu Śladami Orlika

Załącznik nr 2 do Regulaminu. Zgoda rodziców do XIV Rajdu Śladami Orlika

Z chwilą otrzymania informacji, iż dwaj Żołnierze Wyklęci ze Starego Bazanowa: Jan Kapusta – Zaniewski „Ulina” oraz Edward Przybysz – „Nowina” zostali odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski jako Koło AK w Rykach, które jest kontynuatorem idei Polskiego Państwa Podziemnego środowiska AK-WiN, wraz ze Stowarzyszeniem Grupa Historyczna 15. Pułku Piechoty „Wilków” z Puław, postanowiło się włączyć w ideę  upamiętnienia tych bohaterów bezpośrednio w miejscu gdzie działali i dla Ojczyzny ponieśli śmierć.

W tym celu złożyliśmy stosowne pisma do Proboszcza Parafii Stary Bazanów. Było dla nas ogromnym zaskoczeniem, że rada parafialna reprezentująca mieszkańców Starego
i Nowego  Bazanowa wyraziła swój sprzeciw dla takiego działania. Skoro instytucje najwyższe naszego Państwa, honorując żołnierzy odznaczeniami dokonały weryfikacji w/w, to zastanawiające jest dla nas dlaczego współrodacy traktują ich tak niesprawiedliwie,
a nawet okrutnie?

Domyślamy się, że mieszkańcy Starego Bazanowa przedstawiają zarzut, że podczas działalności AK w rejonie zdarzały się wyroki i ofiary. Nie wolno nam jednak zapomnieć
o kontekście tych wydarzeń, sytuacji historyczno-politycznej, w której znalazła się Polska. Mieliśmy dwóch wrogów: niemiecki nazizm i sowiecki komunizm. Niemców udało się pokonać w ciągu 6 lat, a Rosjanie pozostali u nas przez lat kilkadziesiąt. Część Polaków przyłączyła się do nich – nie tylko wojsko, resort bezpieczeństwa czy milicja ale
i „zwyczajni” konfidenci, również spod chłopskiej strzechy, także spod bazanowskiej.
Nie ma walki o suwerenność i niepodległość bez ofiar. Nie rozumiemy jednak dlaczego łatwiej jest niektórym stanąć po stronie konfidentów, niż po stronie żołnierzy AK, do końca walczących o Ojczyznę, prześladowanych po wojnie, torturowanych w więzieniach, zdradziecko zabijanych przez współrodaków! Wielu z Nich zakopano w lasach i rowach jak zwierzęta. Niektórzy do dziś nie mają grobów…

Kilkadziesiąt lat o Nich milczano. Wreszcie przyszła dziejowa sprawiedliwość i jest okazja ich zrehabilitować. W całym kraju odbywają się piękne uroczystości z tym związane, u nas niekoniecznie. Lata propagandy zrobiły swoje. W środowisku Ziemi Ryckiej pod nadzorem prężnie działających struktur PZPR wryto ludziom w umysły nienawiść do Żołnierzy „Orlika”.

Szkoda, że tak się stało. Na pełny obiektywizm pewnie stać będzie dopiero młodych ludzi, nieuwikłanych w poprzedni system.

Smutne jest to, co stało się w Bazanowie. Pewnie zabrakło odpowiedniej wiedzy, dystansu, może publicznej debaty. Warto w tym miejscu przypomnieć te dla mieszkańców Bazanowa kontrowersyjne postacie. Poniżej zamieszczamy informacje na ich temat.

Głęboko wierzymy w to, że bohaterowie Edward Przybysz „Nowina” i Jan Kapusta-Zaniewski „Ulina” powrócą do domu, do miejsca swojego dzieciństwa, młodości
i heroicznej walki dla Ojczyzny.

 Edward Przybysz

Jan Kapusta

Dzisiaj – 27 marca mija 73 lata od momentu ucieczki polskich żołnierzy z obozu jenieckiego
w Skrobowie niedaleko Lubartowa. Inicjatorami ucieczki była grupa podchorążych AK, na czele których stanął por. Piotr Mierzwiński „Wierny”. Po sterroryzowaniu strażników uciekinierzy skierowali się najpierw dla zmylenia pościgu na południe, w stronę Lublina a następnie w stronę rzeki Wieprz. Żołnierze idąc mokradłami
i rozlewiskami rzeczki Mininy dotarli do Wieprza
i wsi Składów gdzie nawiązali kontakt z oddziałem „Orlika”, który sformował ze skrobowiaków pierwszy pluton w oddziale. W jego składzie walczyli aż do amnestii w 1947 roku. Po ujawnieniu się część z nich otrzymała wyroki długoletniego więzienia. Na wolność wyszli w 1956 roku, po dziewięciu latach odsiadki.

Już dziś informujemy, że XIV Rajd „Orlika” odbędzie się 26 maja (sobota). Początek przed WKU w Puławach (dawny budynek Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego). Później przejedziemy do Gołębia i pokonamy ok. 15 km, aby dotrzeć do Bobrownik.

Dokładny program i regulamin rajdu opublikujemy na początku kwietnia. Wtedy też rozpoczniemy zapisy na nasze wydarzenie. W tym roku limit miejsc to 100 osób.

Serdecznie zapraszamy!

Z głębokim żalem zawiadamiamy, że w niedzielę 25 marca 2018 r.
w wieku 103 lat na wieczną wartę do Pana odszedł Pan Pułkownik Jan Zdzisław Targosiński – ps. Hektor, dowódca OP III/15
15. pp Wilków.

Łącząc się w żałobie i smutku , chcielibyśmy złożyć kondolencje
i wyrazy współczucia rodzinie oraz przyjaciołom Pana Pułkownika.

Jan Zdzisław Targosiński urodził się 28 marca 1915 r. w Kraśniku, w rodzinie urzędnika pocztowego. Po ukończeniu  Gimnazjum Koedukacyjnego w latach 1936-1937 odbywa służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Dęblinie. Po odbyciu służby wojskowej studiuje polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zastaje go II wojna światowa. Podczas okupacji mieszka w Puławach. W 1940 r. zostaje zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej. Konspiracyjną działalność zaczyna jako łącznik sztabie podobwodu „A” (Dęblin-Ryki) Obwodu AK Puławy, następnie zostaje powołany na zastępcę komendanta placówki AK w Kazimierzu Dolnym. Posługuje się pseudonimami „Hektor” i „Ulisses”. We wrześniu 1943 r. zakłada w okolicach Opola Lubelskiego lotny oddział partyzancki o charakterze karno-dywersyjnym, którym dowodzi osobiście. Podczas akcji „Burza”  jego oddział przekształca się w 3 kompanią 1 batalionu odradzającego się 15 pp „Wilków” AK, o kryptonimie OP III/15.  W połowie 1944 r. „Hektor” zostaje przeniesiony na stanowisko oficera do spraw zrzutów na Inspektorat Rejonowy AK Puławy. Po rozkazie gen. Okulickiego o rozwiązaniu AK kończy działalność konspiracyjną
i wyjeżdża na Śląsk. W 1947 r. powraca w rodzinne strony – do Kazimierza Dolnego, gdzie podejmuje pracę nauczyciela w gimnazjum. W związku z jego aktywną działalnością
w szeregach AK sowieci odpłacają mu wyrokiem czterech lat więzienia, które spędził na Mokotowie. W 1966 r. kończy zaocznie studia z tytułem magistra filologii polskiej.

Odznaczony: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie Krzyżem Walecznym, Złotym Krzyżem Zasługi RP z Mieczami, Krzyżem AK oraz Medalem „Pro Memoria”.